Turkse Van

De Turkse Van

In 1955 waren twee dames, mevrouw Laura Lushington en mevrouw Sonia Halliday, op werkvakantie in Turkije. Tijdens hun rondreis ontdekten ze katten die veel leken op de reeds in Europa bekende Turkse Angora katten, vanwege hun weelderige halflangharige vacht. De katten die ze zagen hadden echter een merkwaardige aftekening: twee auburn gekleurde vlekken op het hoofd en een auburn gekleurde staart. De dames kregen twee van deze katten aangeboden, welke werden meegebracht naar Engeland, waar het poesje later drie nagenoeg identieke kittens op de wereld zette. Laura Lushington besloot hierop een fokprogramma op te starten, waarvoor zij nog enkele auburn/wit getekende katten uit Turkije importeerde. In 1969 werden de katten officieel door de GCCF erkend als de Turkse Kat en later, toen Laura haar cattery genaamd "Van"opgaf, als Turkse Van kat.

      

 

  

Bij deze erkenning onder de naam Turkse Van ging men helaas voorbij aan het feit dat men in Turkije al ver voor de aankomst van Laura Lushington in 1955 een geheel witte kat als Turkse Van erkende. Volgens de Turkse bevolking was en is een Turkse Van namelijk een zuiver witte kat, bij voorkeur met één oog groen en één oog blauw, zonder gekleurde aftekening op kop en staart. Deze katten worden door de Turkse bevolking als zeer bijzonder en waardevol beschouwd en het is verboden ze te exporteren, hoewel sommigen er in slagen een aantal van deze witte dieren hierheen te halen. Vandaag de dag wordt de geheel witte Turkse Van, oftewel Turkish Van Kedisi  zoals ze verder in dit artikel worden genoemd, nog gefokt in de dierentuinen van Izmir en Ankara. Daarnaast worden ze veel particulier gefokt en aangeboden bij dierenartsen en petshops in geheel Turkije

 

 

 

                             Layla Harika van Yakamoz  

                         eigenaar/foto: Madeleine de Ruiter

Afbeeldingen van de Turkish Van Kedisi zijn onder andere terug te vinden op ansichtkaarten, postzegels en telefoonkaarten. In de stad Van in Oost Turkije staat een heus Van Kedisi standbeeld. Tevens is in deze stad het "Van Kedi Evi" ( wat betekent: het huis van de Van katten ) te vinden, waar zo'n 130 spierwitte exemplaren van dit ras worden gehouden.

Gezien het feit dat Laura Lushington een fokprogramma opstartte met auburn/witte katten en het feit dat deze katten later officieel als Turkse Van werden geaccepteerd in de westerse landen, ontstonden er dus eigenlijk twee variëteiten binnen één en hetzelfde ras, namelijk;

- een halflangharige witte kat met gekleurde aftekening op hoofd en staart, en                                    - een halflangharige geheel witte kat zonder enige gekleurde aftekening.

 

                                                                           

                                                                                                                                                                   Özgür's Hürrem Sultane

                                                                                                                                                                 foto/eigenaar: Ö.Tanriöven

Beide variëteiten stammen uit hetzelfde onherbergzame gebied in het midden oosten. Beide variëteiten hebben dezelfde krachtige, gespierde lichaamsbouw. Beide rassen voldoen aan dezelfde standaard, te weten de standaard van de Turkse Van, zoals wij deze binnen de Catfancy nu al jaren kennen. Er is absoluut geen enkel verschil tussen deze twee variëteiten, noch in type, noch in karakter. Het enige verschil is het ontbreken van de aftekening bij de één en de aanwezigheid ervan bij de ander.    

Voor het opnemen van een documentaire genaamd "The Rice of the Cat"ging de heer Roger Tabor naar Turkije om de Turkse Angora en de Turkse Van in hun oorspronkelijke leefomgeving te filmen. Het werd hem snel duidelijk dat de mensen in Turkije alleen de geheel witte katten als echte "Kat van Van" erkenden. Identieke katten met de gekleurde aftekening heeft Roger Tabor ook gezien,  deze werden echter gewoon als "straatkat"en weinig bijzonder beschouwd.

Lois Miles, een fokster van de Turkse Van in Engeland ( cattery Ballantyne ) was ook reeds van deze informatie op de hoogte. Met medewerking van de Yuzuncu Yil Universitesi ( de universiteit van Van ) en vrienden slaagde zij er in 1992 in om een geheel witte poes genaamd Garip naar Engeland te halen. Officieel kreeg zij de naam "Addinsh Layla" en ze werd geregistreerd bij de GCCF als "of Turkish Type". Lois Miles heeft haar gekruist met de Turkse Van en Layla heeft diverse witte en gekleurde kittens voortgebracht, waaronder de katten Ballentyne Kar Tanesi ( wit ), Ballentyne Kar Topu ( wit ), Ballentyne Asilzade ( auburn/white ) en Zibidi Harika ( auburn/white ) namen die nog op veel stambomen van de Turkse Van katten in Europa zijn terug te vinden. Ondanks de inspanningen van Lois Miles en die van andere geïnteresseerde fokkers bleef de GCCF echter weigeren deze witte katten als nieuwe kleur binnen het reeds erkende ras van de Turkse Van re erkennen. Volgens de  GCCF was het woord "Van" inmiddels namelijk onlosmakelijk verbonden met de specifieke gekleurde aftekeningen op hoofd en staart. Zo wordt de term "Van-aftekening" inmiddels bijvoorbeeld ook bij andere rassen gebruikt, zoals de Pers. Door een geheel witte kat onder dezelfde rasnaam Turkse Van te erkennen, zou volgens de GCCF veel te veel verwarring ontstaan.

Door het voortdurend weigeren van de GCCF deze variëteit te erkennen was het voor de fokkers in Engeland onmogelijk om deze katten op show uit te brengen. Hierdoor verloren veel fokkers hun aanvankelijke interesse en in 2000 waren er nog maar 2 á 3 ongecastreerde/ongesteriliseerde Van Kedisi's van de bloedlijn van Addinsh Layla in Engeland. Suzann Lloyd (cattery Tansdale, UK), Mary Prior ( cattery Febair ) en Marrianne Upham ( cattery YeniCizgi) waren de enige overgebleven fokkers die zich nog actief wensten in te zetten voor deze variëteit.

Dankzij veel inspanningen ( waaronder een seminair ) en het loslaten van de wens om de geheel witte variëteit onder te brengen bij het reeds erkende Turkse Van, slaagden Suzann Lloyd, Marrianne Upham en een klein groepje gedreven mensen er in om de GCCF van gedachten te doen veranderen: op 25 februari 2005 ging de GCCF tijdens de halfjaarlijkse Council Meeting akkoord met voorlopige erkenning van het ras Turkish Van Kedisi, met de mogelijkheid om deze te kruisen met de Turkse Van.

Inmiddels is men ook in Amerika bij de TICA geslaagd met de erkenning van de kleur wit binnen het ras Turkse Van. Oftewel: hier heeft men niet de naam "Turkish Van Kedisi" hoeven te creëren voor de witte variëteit, maar zullen de witte exemplaren, zoals het eigenlijk hoort, worden geregistreerd onder dezelfde naam als hun soortgenootjes met de gekleurde vlekken op kop en staart:   Turkse Van.

Hier in Nederland zijn wij er heden, september 2005, helaas nog niet in geslaagd de FNK ( Federatie Nederlandse Kattenvereniging ) er toe te bewegen akkoord te gaan met de voorlopige erkenning van de witte Turkse Van/Turkish Van Kedisi. Om te komen tot volledige, wereldwijde erkenning van de witte Turkse Van/Turkish Van Kedisi, hebben we vermoedelijk nog een lange weg te gaan. Maar we zijn ervan overtuigd dat deze prachtige katten hun plaatsje verdienen binnen de Catfancy en we zullen er alles aan doen om ze dat plaatsje ook te geven.

 

Maak jouw eigen website met JouwWeb